Spotkajmy się w McDonald’s
Stojąc na swoim balkonie widzę w oddali McDonalda… Choć to zdanie brzmi co najmniej żenująco, to gdybym wypowiadała je jako kilkunastoletnia dziewczynka uważałabym, że wypowiadam jakieś zaczarowane zaklęcie. Kiedyś mieszkanie obok McDonalda byłoby spełnieniem moich marzeń, dziś oczywiście nie robi na mnie wrażenia – tym bardziej, że się tam nie stołuję.
Ostatnimi czasy często tam zaglądam, bo ich kawa (dowolny rozmiar) kosztuje tylko dolara, a ponieważ nie jest zła, to zwykle się skuszę. Nadal jednak za każdym razem, gdy tam wchodzę uderza mnie jedna myśl. Ja i wszyscy moi znajomi z Polski, którzy dorastali w ostatnich latach komunizmu, traktowaliśmy wyjście do McDonalda jak święto. Wydawało nam się, że to co tam dostajemy będzie prawdziwą ucztą, jakiej nigdy nie doświadczyliśmy. Co więcej smak mojego pierwszego cheeseburgera pamiętam do dziś. Myślę, że dla wielu ludzi, zwłaszcza z mniejszych miejscowości, McDonald nadal kojarzy się z luksusem (a przynajmniej nie jest traktowany jak typowy bar).
Tutaj jest wręcz przeciwnie. To miejsce, w którym jedzą wszyscy, a zwłaszcza ci, którzy nie zarabiają za wiele. Traktowane jest jako miejsce „drugiej kategorii” i jest dosłownie na każdym kroku. Tu stać na niego każdego, bo „happy meal” kosztuje…3 dolary. Inne rzeczy też oscylują w rejonach kilku dolarów. Dlatego często widzę tu całe rodziny z dziećmi, które odchodzą z pełnymi tackami „świeżych” hamburgerów. Za niewielkie pieniądze można wyjść najedzonymi do syta. Pamiętam moje zdziwienie w pierwszy dzień świąt, 25 grudnia, gdy przechodząc obok mojego McDonalda (naiwnie myśląc, że „może będzie zamknięty”) zobaczyłam tłum w środku. Weszłam po kawę i nie mogłam się na nią doczekać, bo napotkałam tabuny ludzi i długie kolejki. Może i są święta, ale przecież miejsce na happy meal zawsze się znajdzie. To jak to było z tą otyłością Amerykanów…?
