Spacerem po Harlemie
Mimo swej wielkiej miłości do Nowego Jorku, wciąż niewiele wiem o jednej z jego najbardziej legendarnych dzielnic: Harlemie. Moja pierwsza wizyta tam miała miejsce w 2003 roku, podczas pierwszej podróży do NY. Trwała pół godziny i byłam nią przerażona. Nie, nie wydarzyło się tam nic strasznego: byłam przerażona, bo byłam w Harlemie. Znałam go tylko z filmów i byłam przekonana, że zaraz ktoś przystawi mi spluwę do skroni. Oczywiście nic takiego nie miało miejsca, a ulice wyglądały podobnie jak inne ulice w Nowym Jorku, z tą różnicą, że nie było widać białych ludzi dookoła.
Dziś Harlem to bardzo rozwijająca się dzielnica. Zaczyna się powyżej 110-tej ulicy i kończy w rejonach 155-tej. (Pamiętacie tę piosenkę…? http://www.youtube.com/watch?v=UOg_8hCC4u4 ) Dzieli się na zachodni (ten ciekawszy, z wieloma restauracjami i nowymi miejscami) i wschodni (ten biedniejszy).
Tak się złożyło, że w styczniu musiałam pojechać załatwić tam kilka spraw i postanowiłam trochę pozwiedzać tę dzielnicę. Niestety wylądowałam w tej wschodniej części, i to w rejonach 125.ulicy, gdzie po chwili spacerowania nałożyłam – na wszelki wypadek – kaptur na głowę. Z pewnością byłam jedyną blondynką w okolicy. Ulice od 121 w górę, przy 3 Avenue do 125.ulicy włącznie wyglądały przygnębiająco. Nie pomagał tez fakt, że tego dnia nie było słońca. Ludzie wydawali mi się przybici, za wyjątkiem jednego pana (?) odzianego w fiolet, który zaczął pozować mi do zdjęć. Po raz kolejny wizyta w Harlemie nie przyniosła oczekiwanych efektów. Następnym razem wybiorę się do jego zachodniej części i sprawdzę, czy to prawda co teraz mówią, że „Harlem to miejsce w którym wypada być”.
Image
